Zondag 52

De freethinker kat-en-christus

Atheïsten zijn geen betere mensen

De titel van elk hoofdstuk in Strengholts boekje somt op wat vrijdenkers zeggen, en daar gaat de apologeet dan op in. Het is bijzonder bedroevend dat hij ze zelf opmaakt en vaak zijn indruk weergeeft, niet wat de vrijdenker/atheïst zelf heeft uitgesproken. In dit geval staat er Atheïsten zijn betere mensen en neem ik er aanstoot aan.

Als ex-gelovige atheïst zeg ik dat ik eenvoudig dezelfde persoon ben, en het nooit in mijn hoofd zal halen om me een beter mens te noemen. Ik leef tegenwoordig zonder religieus bijgeloof en hoef niet meer te worstelen met overtuigingen waarvan mijn geweten me aanklaagt dat ze niet intellectueel eerlijk zijn. Ik mag me ook beschouwen als een mens die een wet kan zijn voor zichzelf. Ik hoef voor de moraal geen andere autoriteit dan mijn eigen denken. Ik vind wonderen kinderachtig en heb geen behoefte aan een hiernamaals. Ik vind een bijbelgod het kinderachtigste waar een mens in kan geloven. Ik ervaar mijn keuze voor atheïsme als een leven dat meer whole en wholesome is dan ik vroeger ervoer. Maar het is me zelfs niet eens duidelijk of het niet gewoon uitgelegd kan worden als een kwestie van ouder en wijzer worden. Naarmate je ouder wordt vallen er zowiezo een hoop zaken weg die vroeger moeilijk waren of je in benauwdheid brachten, maar je later enkel over glimlacht. En dat men bij mij op welk moment in mijn leven dan ook bepaalde domheid zou kunnen aanwijzen beschouw ik als een vanzelfsprekendheid.

Strengholt spreekt me dus niet aan. Hij heeft me in geen enkel hoofdstuk kunnen aanspreken. Hij is een oppervlakkig mens zonder enige diepgang. Ik heb me afgevraagd wie er 15 euro voor zijn boekje wil uitgeven, en ik kom enkel op het scenario van een verontruste christelijke vader of moeder die het hun kind van 13 cadeau doen. Voor díe ouders is het al te oppervlakkig om van dienst te zijn in hun eigen leven, en het kind van 13 zal het presentje nauwelijks inkijken. Of, als het dat wel doet, er hoogstens, net als Peter ter Velde en Frank Schaeffer, later nog een boek over schrijven hoe moeilijk het is om de schade van een gelovige opvoeding in je latere leven ongedaan te maken.