Zondag 41

De freethinker kat-en-christus

Geloofsfanatisme is nooit goed

Is het fanatisme van sommige christelijke groeperingen niet vaak de voorbode van religieuze conflicten?

Strengholt antwoordt:

”Dat zou inderdaad kunnen. Hebben jullie niet opgemerkt hoe fanatiek atheïsten zijn? Is jullie ontgaan wat Stalin en Pol Pot hebben uitgehaald in hun strijd tegen religie?

Waarom leidt Strengholt hier weer onmiddellijk af door ergens anders naar te verwijzen? Deze reaktie staat gelijk aan de vraag niet te willen beantwoorden.

Strengholt zegt dat het de overtuiging is waar het kwaad in schuilt.

Inderdaad, maar hij had preciezer kunnen zijn: het kwaad schuilt in zich volledig overgeven aan een ideologie. In christelijke taal: zich overgeven aan vroomheid. En dat is exact de zaak die door vrijdenkers al eeuwen wordt aangeklaagd. Waar het dus om gaat in de vraag is waarom christelijke vroomheid in plaats van een kracht ten goede te zijn juist het omgekeerde oplevert. Het antwoord is bij overdenking gemakkelijk te vinden: omdat zich volledig overgeven aan de ideologie, dus aan vroomheid, onlosmakelijk verbonden is aan het creëren van, zich concentreren op, zich afzetten tegen, en uitvergroten van de vijand.

Ik reik altijd de prijs van het jaar uit aan de gelovige die de ludiekste opmerking maakt. Een christelijk-apologetisch boekje aan vrijdenkers adresseren en dan als argument Stalin en Pol Pot op te laten trommelen alsof ze hun geestverwanten zijn! Dat zal dit jaar vast niet overtroffen worden.

Atheïsme is geen ideologie. Het is de afwezigheid van geloof in God. Vrijdenkers geven uitbundig redenen om niet aan het christelijk gezelschapsspel mee te doen, maar voor de rest kunnen ze zeer van elkaar verschillen. Verlichting is individualiteit, en individualiteit produceert geen massa-ideologie die altijd voor rampen zorgt.

Overigens is Christopher Hitchens, de gesjeesde trotskist, de beste stem indien men het argument van de vrijdenker over religie als bron van haat en nijd wat meer gewicht wil geven: